Ebeveyn İlişkilerinin Çocuklar Üzerindeki Etkisi

Evlilik, anne, baba ve çocuk arasındaki ilişkiyi de etkilediği için aile hayatı çocuk için son derece önemlidir. Bu nedenle çocukların gelecek hayatını, birey oluşunu, karakterlerini ve davranışlarını şekillendiren en önemli etkenlerden biri ebeveynleri arasındaki ilişkidir.

Birbiriyle iletişimi kuvvetli, çözüm odaklı ve anlayışlı olan aileler de büyüyen çocuklar iletişim becerileri yüksek ve duyarlı bireyler olarak hayatlarına devam etmektedir. Olumsuz bir eş ilişkisinde büyüyen çocuklar ise benlik saygısını geliştirmekte zorlanan, sorun odaklı ve iletişim becerileri düşük bireyler olarak hayatlarına devam ederler. Çocuklar anne ve babalarını rol model alarak öğrenirler. Sosyal hayata karışmadan önceki ilk gözlem alanları anne ve baba ile yaşadığı aile olduğu için ileride kuracağı sosyal ve romantik tüm ilişkileri bu çerçevede şekillenmeye başlar. Aile içi tartışmalarda veya kavgalarda gösterilen davranış, söylenen söz, yapılan hareket çocuğun o yaşta olduğu kadar yetişkinlik hayatında da kişilerarası ilişkilerinde nasıl bir yol izleyeceğini öğrenmesine sebep olur.

Çocuğun, anne baba ilişkisinde şiddeti görmesi ileriki yaşlarda şiddete başvurma eğilim göstermesine sebep olmaktadır. Bura da önemli olan nokta eşler arasında hiç tartışma olmaması değildir. Bu durumda çocuk bunu özümser ve sağlıklı bir ilişkide hiç tartışma olmadığını düşünür. Oysaki bir ilişkide tartışma olması da gayet olağan bir durumdur.

Anne babalar birbirlerine karşı ve çocuk hakkındaki kararları ile ilgili tutarsız ve disiplinsiz hareket ettiğinde çocuğunda tutarsız olma ve disiplin problemleri yaşama eğilimi artmaktadır. Önemli olan tartışmaların iletişim becerileri ile çözüm odaklı bir şekilde sonuca ulaştırılmasıdır. Anne ile baba tartışma içerisindeyken suçlayıcı olmamalı, sesini yükseltmemeli, küsmemeli, şiddet göstermemeli, hakaret etmemeli, sürekli eleştirmemeli, alay veya dalga konusu olacak konuları açmamalıdır. Bunun yerine eşler birbirini takdir edebilmeli, destek vermeli, saygı göstermeli, birlikte keyifli vakit geçirmeli, uzun sohbetler edebilmeli, anlayışlı ve empatik yaklaşabilmelidirler. Bu davranışların olduğu bir aile ortamında büyüyen çocuk empati yeteneği gelişmiş şekilde hareket eder ve sosyal hayatında da karşısındaki kişi ile empati kurabilen, anlayışla hareket eden, öfkesine hâkim olabilen duygu odaklı bir birey olarak hayatına devam eder.

Anne babanın, birbirini sevmesi, saygı duyması, yardımlaşması duygusal destek alması ve verebilmesi aralarındaki doyumu sağlarken çocuklarına da iyi birer rol model olmasını sağlar.